Policjanci w służbie historii Bibliografia -

Policjanci w służbie historii Konkurs dla uczniów „klas mundurowych”

Nawigacja

Bibliografia

Publikacje i artykuły

 

Prace z biogramami ofiar zbrodni katyńskiej:

T. Mikulski, Biogramy jeńców. Koziels-Starobiels-Ostaszków-Ukraina-zaginieni, Wrocław 1999.

Funkcjonariusze komendy wojewódzkiej Policji Państwowej w Łodzi. Ofiary zbrodni katyńskiej,

red. P. Zawilski, T. Walkiewicz, T. Szczepanski, J. Olbrychowski, Lodź 2015.

Martyrologia policjantów województwa poznańskiego, red. Z. Smolarek, A. Borowski, Szczytno

2010.

Policja Państwowa w II Rzeczpospolitej

R. Litwiński, Korpus Policji II Rzeczpospolitej. Służba i życie prywatne, Lublin 2007.

Policja Państwowa w drugiej Rzeczpospolitej. Wybrane aspekty organizacji i funkcjonowania,

red. A. Tyszkiewicz, Kraków 2015.

A. Głogowski, Kobieca Policja Państwowa II Rzeczpospolitej w walce z międzynarodowym

                handlem ludźmi, Warszawa 2014.

Kobiety – funkcjonariuszkami Policji Państwowej, [w:] „Gazeta Administracji i Policji Państwowej”

 1925, nr 9.

Mały rocznik statystyczny, Warszawa 1939.

Polska Policja podczas II Wojny Światowej

M. Getter, Policja Polska w Generalnym Gubernatorstwie 1939-1945, Przegląd Policyjny, 1999, 1/2,

s.74-91.

W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003, s. 210-214.

Tegoż, Policja w planach Delegatury Rządu RP na Kraj, Kraków 1995.

J. Gmitruk, Policja Polskiego Państwa Podziemnego, [w:] Przegląd Policyjny – kwartalnik Wyższej

Szkoły Policyjnej w Szczytnie, 1999, nr 1/2, s. 92-101.

Losy policjantów polskich po 1 września 1939. Studia i materiały, red. P. Majer, A. Misiuk, Szczytno

1996.

P. Majer, Okupacyjne i powojenne losy polskich policjantów, Przegląd Policyjny, 1999, nr 1/2, s. 202-

120.

Biografie i wspomnienia

W. Königsberg, Droga „Ponurego”. Rys biograficzny mjr Jana Piwnika, Warszawa 2014.

 Żołnierz – policjant. Tak krótko można określić Jana Piwnika. Swe dorosłe życie rozpoczął w 1932 roku kiedy zdał maturę. Przeszedł szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii i  zaraz potem wstąpił do policji. Ukończył szkołę oficerską w Mostach Wielkich jako aspirant, a jego pierwszym miejscem pracy był posterunek w Horochowie na Wołyniu. Mjr Piwnik to niezwykła postać. W 1939 roku uczestniczył w wojnie obronnej,  udało mu się przedostać do Anglii ale i tak wrócił do okupowanej Polski, aby dalej walczyć o wolność kraju. Zmagając się z licznymi przeciwnościami losu aresztowaniem, chorobą, pracą w konspiracji, znalazł miłość, znalazł „Marcysie” Emilie Malesse, która też była żołnierzem Armii Krajowej, kapitanem, szefem działu łączności zagranicznej. Czy Jan Piwnik znalazł choć odrobine szczęścia, czy dochował wierności ojczyźnie? Uwierzcie, będziecie zaskoczeni co los przyniósł Janowi i Emili.

F. Banaś, Moje wspomnienia, Rzeszów 2009.

Życie nie było kiedyś takie proste jak się nam obecnie wydaje. Pomyślcie. Największym Waszym problemem jest teraz to jak dobrze przygotujecie się do matury i czy naprawdę chcecie zastać w policji?  Kilkadziesiąt lat temu młody człowiek miał zupełnie inne problemy, a potem zmieniające się warunki zmuszały go do podejmowania trudnych wyborów. O tym jest  książka Franciszka Banasia, o trudnych wyborach, gdzie za każdym razem trzeba ponosić ich konsekwencje i starać się postępować „przyzwoicie”, jak na Polaka, żołnierza, policjanta, brata, ojca, syna, przystało. Franciszek Banas wstąpił do policji w 1924 roku, w czasie okupacji należał do granatowej policji i jednocześnie był żołnierzem Armii Krajowej. Po wojnie Służba Bezpieczeństwa zwerbowała Banasia jako informatora, ale czy był nim do końca?. Jakie były jego losy oceńcie Sami i przeczytajcie jego wspomnienia.

 

W. Pasek, „Żmudzin” Bolesław Kontrym 1898-1953, Warszawa 2014.

Człowiek, który nie umiał wysiedzieć w jednym miejscu, a szczególnie w obozach jenieckich z których notorycznie uciekał. Kontrym urodził się na Wołyniu, był synem pułkownika armii rosyjskiej, od dziecka interesowało go wojsko, siłą został wcielony do Armii Czerwonej w 1918 roku. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył po stronie bolszewików za co został odznaczony orderem czerwonego sztandaru. Trzykrotnie! Teraz zastanawiacie się… ale o co chodzi? Pochodził z niezwykle patriotycznej rodziny, w której polskie tradycje niepodległościowe były bardzo żywe. Od początku próbował się przedostać na polską stronę, a kiedy mu się to udało przekazał cenne dane wywiadowcze i początkowo służył w Straży Granicznej aby w 1923 roku wstąpić do policji. Podczas służby w Straży Granicznej jeden z jego podwładnych został uprowadzony do ZSRR i uwięziony w Mińsku. W odwecie Kontrym porwał całą załogę sowieckiego posterunku granicznego i zadzwonił do sowieckiego dowództwa w Mińsku oferując wymianę. Niezłe, prawda! To się nazywa dowódca, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Jakie były jego dalsze losy przekonajcie się sami.

 

M. J. Rubas, Oni strzegli granic II Rzeczpospolitej. Relacje i wspomnienia, Warszawa 2002.

do góry